بسم الله الرحمن الرحیم

چه می گویی مادر؟! مگر 9 ماه با مشقت و انتظار در درون خودت تحملش نکردی و به سختی به دنیایش نیاوردی؟!

راه رفتن ، شیرین حرف زدن و رفتار های دل نشینش یادت رفت ؟! همه را با عشق و محبت دیدی و علاقه ات روز به روز بیشتر شد...

با زحمات و خون دل خوردن های تو بزرگ و رشید شد... حالا چه شده که این قدر راحت و صبور می گویی رفته که از اسلام و میهن و امام دفاع کند ؟!...

وقتی به جای لباس دامادی در لباس شهادت او را دیدی ، کمرت خم نشد ؟!

 سخت است ،چه طور تحمل کردی ؟...این شکیباییت آدم را آب می کند ...

بهای این صبر و شکیبایی تو چیست ؟!چه چیز می تواند بهای این دریای عشق تو باشد ؟!...

بی شک بهای این فداکاری و ایثار ، رضای خدا و بهشت برین است ...

خوش به سعادت فرزند شهیدت و خودت...

تو پیش خدا فرزند شهیدت را واسطه می کنی و من تو را ...

برای طلب عفو ، برای جبران غفلت هایم ...

دعایم کن مادر ، دعا کن حداقل خاری بر سر راهی که تو فرزندت را دادی و فرزندت جانش را ، نباشم...

تو را به نام آن‌که مادر شهید هستی، تقدیر می‌کنند ؛

 
اما کار تو بزرگ‌ تر است . تو دل کندی از همه آنچه زندگی‌ات بود و او رفت سراغ دلش...

" به امید لایق شدن دلهامون و استواری قدم هامون "

اللهم جعل عواقب امورنا خیرا